Ես, միևնույն է, հաղթելու եմ քեզ,
Քո ավագ եղբորը բերելու ծնկի․
Դեռ Դեր Զորերում դու պիտի կոծես
Անապատներին հանձնես քո հոգին։
Աշխարհի լեզուն լարվեց ու … լռվեց․
Ե՛ս եմ աշխարհին դատի քաշ տալու։
Այն դաշույններով, որ ինձ ես մորթել,
Ավելի սրած՝ քեզ եմ մորթելու։
Այս անգամ խնդա․ ես ինձ եմ պարտվել՝
Հաղթանակներով կուրացած, հիշի’ր՝
Գետերում, ուր իմ արյունն է հոսել,
Ի վերջո արյունդ առատ կհոսի։
Իմ այս մորմոքին Աստվածն է վկա
՝Ես ծնվել եմ հայ, հայ եմ մեռնելու․
Դեռ տիեզերքում մեր Երկիրը կա,Ա
յս Երկրի վրա Հայք է լինելու։
Քեզ թվում է՝ դու վերջակե՞տ դրիր.
Արցախի ոգու շունչը կջարդե՞ն…
Իմ գլխով հազար տարի էլ անցնի,
Բուն վերջակետը ես պիտի դնեմ։
Վաղարշակ Մադոյան
